از نگرشهای خود، حامیان سرسختی بسازید
طرز فکر ما از طریق رفتارمان نمودار میشود. نگرشها آینه های ذهن هستند. آنها تفکر را بازمیتابانند. سالهای سال است که انسانها با دیگر همنوعان خود، از طریق چهره، بدن، صداها، و نه لغات، ارتباط برقرار میکند. ما هنوز به همان طریق احساسات و نگرشهای خود را نسبت به انسانها و دیگر چیزها بیان میکنیم.
بگومگوها از کجا آغاز میشود؟
از خودتان پرسیدهاید که عامل پیدایش دعواها چیست؟ دستِکم نود و نُه درصد موارد، بگومَگوها بر سر مسائل بیاهمیت و پیشپا افتادهای است. چیزهای کوچک و پیشپا افتاده معمولاً به جر و بحث میانجامد. پس برای آنکه دیگر بحثی پیش نیاید، مسائل بیارزش را پیش نکشید.
پیش از آنکه ایرادی بگیرید یا اتهامی بزنید یا کسی را سرزنش کنید یا برای دفاع از خود، ضدحملهای ترتیب دهید، از خود بپرسید "آیا واقعاً ارزشش را دارد؟" در بیشتر موارد، ندارد و شما میتوانید از یک درگیری بیهوده در امان بمانید. این پرسش "بهراستی ارزشش را دارد؟" در تمام موقعیتهایی که برای شما مسألهساز میشود میتواند مشکلگشا باشد.
چگونه بزرگ بیندیشیم
هنگامیکه موفقیت شرط باشد، مردم را با متر یا کیلو یا میزان تحصیلات و یا پیشینه خانوادگیشان نمیسنجند؛ بلکه آنها را براساس میزان توقعشان ارزیابی میکنند. میزان توقع ما میزان موفقیت ماست. بزرگترین ضعف انسان کوچک شمردن یا به عبارت سادهتر، دستِکم گرفتن خود است که به اشکال مختلفی ظاهر میشود.
حتماً شنیدهاید که میگویند خود را بشناس!
ولی انگار برداشت مردم از این عبارت آن است که فقط جنبههای منفیِ خود را بشناس! بدین ترتیب، خودسنجی مترادف طوماری از کاستیها، ناتوانیها و نقطه ضعفها شده است. البته شناخت ناتوانیها خوب است. زیرا زمینههایی را که هنوز میتوانیم در آن رشد کنیم به ما نشان میدهد. ولی اگر تنها نقطه ضعفهای خود را بشناسیم، دچار مشکل میشویم و ارزش خود را از دست میدهیم.
شما بزرگتر از آن هستید که فکر میکنید. پس اندیشه خود را تا حد ظرفیت حقیقی خود گسترش دهید. سعی کنید افکارتان به بزرگی مقامتان باشد! هرگز، هرگز و هرگز خود را دستِکم نگیرید.
برای بزرگاندیش بودن باید لغات و عباراتی را به کار ببریم که تصاویر ذهنی مثبت و بزرگ را در ذهن تداعی میکنند.
الف) از لغات و عبارات بزرکاندیشانه، مثبت و شادیبخش برای توصیف احوال خود استفاده کنید.
ب) از کلمات و عبارات خوشایند، شادیبخش و روشن برای توصیف دیگران استفاده کنید.
ج) با لحنی مثبت به دیگران دلگرمی دهید و در هر موقعیتی که پیش میآید از آنها تعریف کنید.
د) برای توضیح طرحها و نقشههایتان از کلمات مثبت استفاده کنید.
تنها وضعیت موجود را نبینید، بلکه امکانات فردا را هم در نظر آورید. بزرگاندیشان خود را عادت دادهاند که در برابر هر مسألهای تنها وضعیت موجود را ندیده بلکه امکانات فردا را هم در نظر آورند.
به چیزها آنگونه که هستند نگاه نکنید، بلکه به امکاناتی که میتوانند داشته باشند نظر کنید. توجه به هر چیزی ارزش و اعتبار میبخشد. شخص بزرگاندیش همیشه به امکاناتی که میتواند در آینده تحقق یابد، توجه میکند، او اسیر زمان حال نیست.
با عذرتراشی یا بیماری شکستپذیری مقابله کنید
اگر میخواهید خود را برای کسب پیروزی آماده کنید، باید موضوع مورد مطالعه خود را مردم قرار دهید. برای این کار مردم را به دقت تمام زیرِ نظر بگیرید تا اصول و قوانین کسب موفقیت را کشف کنید و سپس در زندگی خود به کار گیرید. بهتر است هرچه زودتر دست به کار شوید.
در مردمشناسی خود تَعمق کنید! در مییابید که افراد ناموفق از یک بیماری فکری که اندیشههای آنان را سرکوب میکند، رنج میبرند. ما نام "عذرتراشی" را بر این بیماری میگذاریم. همه افراد ناموفق نوع پیشرفته این بیماری و بیشتر افراد متوسط دستِکم نوع خفیف آن را دارند.متوجه خواهید شد که عذرتراشی توجیهکننده تفاوت بین افراد فعال و آن دسته افراد دیگری است که به شکلی رِقتانگیز به کار کنونی خود چسبیده و دائم در اضطراب ازدستدادن آن هستند. همچنین درخواهید یافت که هرچه فرد موفقتر باشد کمتر به عذر و بهانه متوسل میشود.
آنهایی که در زندگی به جایی نرسیدهاند و برنامهای هم برای رسیدن به جایی ندارند، همیشه برای تبرئه خود یک کتاب توجیهات آماده دارند. افرادی که کارهایشان چنگی به دل نمیزند، در توضیح "چرا نداریم، چرا نمیتوانیم، چرا نیستیم و چرا فلان کار را انجام نمیدهیم" حاضر جوابند.
زندگی افراد موفق را مورد بررسی قرار دهید تا پی ببرید که تمام بهانههایی را که یک آدم معمولی میآورد، یک آدم موفق هم میتواند بیاورد، اما نمیآورد.
عذرتراشی مانند همه بیماریهای دیگر، اگر به درستی درمان نشود وخیمتر میشود. قربانی این بیماری، چنین روندِ ذهنی را طی میکند: "آنقدر که باید کارم را خوب انجام نمیدهم از چه بهانهای استفاده کنم که به من کمک کند حفظ ظاهر کنم؟ بگذار ببینم، ضعف بُنیه؟ نداشتن تحصیلات؟ پیری؟ جوانی؟ بداقبالی؟ همسر؟ بدبیاریهای شخصی؟ یا تربیت خانوادگی؟"
هنگامیکه قربانی شکستپذیری بهانه "مناسبی" یافت، به آن متوسل میشود. سپس با تکیه به آن، عدم موفقیتش را برای دیگران و خودش توجیه میکند.
هر زمانی که قربانی به بهانهای متوسل میشود، آن بهانه در ضمیر ناخودآگاهِ او نقش عمیقتری میبندد. اندیشههای ما، چه مثبت و چه منفی، با مداومت در تکرار، تقذیه و تقویت میشوند. قربانی بیماری عذرتراشی در آغاز میداند که بهانه او کمابیش یک دروغ است، اما هرچه بیشتر آن را تکرار میکند، امر بر خود او نیز مُشتبه میگردد و بهانه حکم دلیل محکمی را مییابد که به موجب آن نتوانسته است آنطور که باید موفق باشد.
بنابراین مرحله نخست در برنامهای که به سوی موفقیت دارید، آن است که خود را در برابر عذرتراشی یا بیماری شکستپذیری واکسینه کنید.
بیماری شکستپذیری به صورتهای گوناگون پدیدار میشود، ام مخربترین انواع آن بهانههای فقدان تندرستی، فقدان هوش، فقدان سنِ مناسب و فقدان شانس و اقبال است.
ناخوشی به هزار شکل مختلف به عنوان بهانهای در توجیه ناتوانی در انجام خواستهها، ناتوانی در پذیرش مسئولیتهای سنگین، ناتوانی در کسب درآمد بیشتر و ناتوانی در موفقیت، مورد استفاده قرار میگیرد.میلونها میلیون انسان، گرفتار بیماری عذرتراشی هستند. ولی آیا معذورات آنها در بیشتر موارد موجه است؟ برای لحظهای تمام دوستان موفق خود را در نظر آورید که میتوانستند از بیماری به عنوان بهانهای استفاده کنند اما این کار را نکردهاند.
دوستان پزشک و جراح من معتقدند که نمونه کاملی از یک فرد سالم به هیچوجه وجود ندارد. همه افراد از لحاظ تندرستی دچار مشکلی هستند. بسیاری از آنها بطور کلی یا تا حدودی خود را تسلیم بهانه فقدان تندرستی میکنند، اما انسانهای کمالگرا هرگز چنین کاری نمیکنند.
کتاب جالب دکتر شیندلر، با عنوان "چگونه 365 روز در سال زندگی کینم"، را حتما بخوانید! دکتر شیندلر در این کتاب نشان داده است که سه تخت از هر چهارتخت بیمارستانها را افرادی اشغال کردهاند که بیماریشان منشاء عصبی دارد. تصور کنید که اگر سه چهارم بیماران، یادگرفته بودند که چگونه تنش‌های عصبی خود را کنترل کنند، هرگز سر و کارشان به بیمارستانها نمیافتاد. "هیجانات عصبی" خود را کنترل کنید و برای آنها برنامه داشته باشید.
چهار پیشنهاد برای شما که میخواهید با بهانه فقدان تندرستی مقابله کنید!
یک. درباره بیماریهای خود صحبتی نکنید. هرچه بیشتر درباره یک بیماری حرف بزنید، حتی اگر یک سرماخوردگی ساده باشد، حالتان بدتر میشود.
دو. نگران سلامتی خود نباشید.
سه. خوشحال باشید که تا همین اندازه سالم و تندرست هستید. بهجای شکایتکردن از ناخوشیها بهتر است بخاطر تندرستی خود شادمان باشید.
چهار. به خود بگویید "فرسودگی بهتر از شکستگی است." زندگی ارزانی شماست تا از آن لذت ببرید. آن را هدر ندهید. زندگی را در واهمههای خوابیدن در بستر بیماری نگذرانید.
برای موفقشدن باید باهوش بود.
بهانه فقدان هوش با تلقینات "استعداد این کار را ندارم" چیز متداولی است. در حقیقت چنان همهگیر است که شاید نود و پنج درصد از افراد دور و بر ما به درجات مختلف گرفتار آن باشند. برخلاف دیگر انواع بهانه، اشخاصی که گرفتار این مشکل خاص هستند، دم برنمیآورند. کمتر کسانی صراحتاً قبول میکنند که بهره هوشی کافی ندارند. آنها در اعماق وجود خود با این احساس کلنجار میروند.
بیشتر ما آدمها در ارتباط با مسأله هوش و استعداد دو اشتباه اساسی مرتکب میشویم:
الف. هوش و استعداد خود را دستِکم میگیریم.
ب. درباره هوش و استعداد دیگران اغراق میکنیم.
به دلیل این دو اشتباه، بیشتر مردم تواناییهای خود را چندان جدی نمیگیرند. آنها توان رقابت بر سرِ فرصتهای شغلی از دست میدهند. زیرا معتقدند آن کار "کله" میخواهد. غافل از آن که غریبهای از راه میرسد که پروای هوش ندارد و کار را میرباید.
مسأله تعیینکننده، میزان هوش نیست بلکه نحوه استفادهای است که از هوش خود، هر اندازه که باشد، میکنید. نگرشی که نسبت به هوش خود دارید، بسیار مهمتر از میزان هوش شماست. اجازه دهید این جمله را به دلیل اهمیت آن تکرار کنم:
"نگرشی که نسبت به هوش خود دارید، بسیار مهمتر از میزان هوش شماست."
آیا کودک شما میتواند دانشمند شود؟
دکتر اِدوارد تلر یکی از فیزیکدانان برجسته امریکا میگوید: "کودک برای دانشمند شدن نیاز به ذهن باز و سریعالاِنتقالی ندارد، نیاز به حافظه خارقالعادهای هم ندارد. لازم نیست در مدرسه، نمرههای بسیار بالایی داشته باشد. تنها عامل تعیین کننده در این میان آن است که کودک علاقه بسیار زیادی به مسائل علمی داشته باشد."
علاقه و اشتیاق حتی در حیطه علم نیز یک عامل تعیینکننده است!
شخصی که ضریب هوش او صد باشد، به یاری دیدگاهی مثبت، خوشبینانه و مساعد، میتواند پول، احترام و موفقیت بیشتری کسب کند تا شخصی که با ضریب هوشی صدوبیست، منفیباف، بدبین و تکرو باشد.
اندکی فهم برای چسبیدن به یک کار (نظیر امور عادی یا وظایف با یک طرح) تا به اتمام رساندن آن، مفیدتر از هوشی است که بلااستفاده گذارده شود، گرچه هوشی در حد نبوغ باشد. زیرا پایداری، نودوپنج درصد از توانایی را تشکیل میدهد.
سه راه برای از میان بردن بهانههای فقدان هوش
الف. هیچوقت خودتان را کمهوش و دیگران را باهوش تصور نکنید. خودتان را دستِکم نگیرید. روی امتیازهایتان حساب کنید. استعدادهای خود را کشف کنید. به یاد داشته باشد که میزان هوش شما هیچ اهمیتی ندارد، بلکه نوع استفاده از آن هوش مطرح است. بهجای نگرانی درباره ضریب هوش خود، فکرتان را به کار بیندازید.
ب. روزی چندبار به خود یادآوری کنید: "نگرشهای من مهمتر از هوش من است." در منزل و محل کار، نگرشهای مثبت را به کار ببندید. در هر کاری دلایل پیروزی خود را برشمارید و نه دلایل شکست را. نگرش "دارم برنده میشوم" را بهدست آورید. هوش خود را در جهت کارهای مثبت و خلاق به کار ببرید. از آن برای یافتن کلیدهای موفقیت استفاده کنید، نه برای متقاعد کردن خودتان به شکست.
ج. به یاد داشته باشید که توانایی فکر کردن با ارزشتر از توانایی حفظ کردن اطلاعات است. از ذهن خود برای آفرینش و عملی ساختن ایدهها استفاده کنید. راههای بهتر و تازهتری برای انجام دادن کارها بیابید. از خود بپرسید: "آیا دارم از توانایی ذهنی خود برای ساختن تاریخ استفاده میکنم یا تنها برای ثبت کردن تاریخی که دیگران میسازند؟"
بهانه سن یا متقاعد شدن به شکست به دلیل نداشتن سن مناسب
این بهانه به دو صورت مشخص از راه میرسد:
"دیگر پیر شدهام"
"هنوز خیلی جوانم"
حتما از صدها نفر که در سنین مختلف هستند، شنیدهاید که در توجیه کارآیی نه چندان خوب خود در زندگی، میگویند: برای شروع کردن دیگر پیر شدهام یا هنوز خیلی جوانم. نمیتوانم به دلیل محدودیتهای سن خود، کارهای مورد علاقه‌ام را شروع کنم.
واقعا عجیب و تأسفآور است که کمتر آدمی احساس میکند همگام با سن واقعی خود پیش میرود. این بهانه، هزاران انسان را از فرصتهای حقیقی محروم کرده است. آنان تصور میکنند که سنشان مناسب نیست، از اینرو به خود زحمت آزمودن نیز نمیدهند.
بهانه "دیگر پیر شدهام" رایجترین نوع بهانهگیریهای مربوط به سن است. این بیماری نفوذ ظریف و ناآگاهانهای دارد. عذرتراشیهای مربوط به سن را میتوان از میان برد. سن و سال ما انسانها چندان اهمیتی ندارد، بلکه این نگرش ماست که از سن یک موهبت یا یک مصیبت میسازد. با درمان عذرتراشیهای سن فرصتهایی را که فکر میکردید برای همیشه از شما گرفته شده است ، به دست آورید. زمانیکه بر ترس خود از محدودیتهای سن غالب شدید، همراه موفقیت، طول عمر را نیز به زندگی خود میبخشید.
انواع بهانههای "هنوز جوان هستم" نیز میتوانند به انسان لطمه وارد کنند. فقط تصورات یک جوان میتواند از جوانی یک نقطه ضعف بسازد. اغلب میشنوید که در مشاغل خاصی، بلوغ جسمی کافی مورد نظر است، خصوصاً در شغلهایی مانند فروش اوراق بهادار یا بیمهنامهها. اینکه برای جلب اعتماد یک سرمایهگذار، حتما باید مویتان خاکستری باشد یا اصلا مو نداشته باشید، استناد غلطی است. آنچه واقعا مطرح است، میزان تسلط شما به کارتان است. اگر کارتان را به خوبی بدانید و با مردم راه بیایید، باید گفت که بلوغ لازم را برای اداره کار دارا هستید. سن ربطی به توانایی ندارد، مگر آنکه خودتان را متقاعد کرده باشید که فقط گذر سالها میتواند از شما انسانی توانا و با اعتبار بسازد. اگر نشان دهید که تواناییهای لازم را دارید و نگرشتان مثبت است، جوانی شما یک مزیت به حساب خواهد آمد.
راه حلهایی برای عذرتراشی سن
الف. به سن کنونی خود خوشبینانه نظر کنید. به خود بگویید: "هنوز جوان هستم" نه آنکه "دیگر پیر شدهام." در پی افقهای جدید باشید و سرزندگی و شور جوانی را در خود بوجود آورید.
ب. حساب کنید که برای سازندگی و فعالیت هنوز چه مقدار فرصت باقی است. به یاد داشته باشید که افراد سی ساله هنوز هشتاد درصد از زندگی فعالشان را پیش رو دارند و پنجاه سالهها هنوز چهل درصد عمرشان را برای استفاده از فرصتها در اختیار دارند. زندگی در عمل طولانیتر از آن است که بیشتر مردم تصور میکنند.
ج. فرصتهای آینده را به انجام کارهایی که واقعاً میخواهید انجام بدهید، اختصاص دهید. هنگامی دیر است که اجازه دهید ذهنتان منفی بافی کند و فکر کند دیگر دیر شده است. فکر نکنید: "باید سالها قبل شروع میکردم" این اندیشه مخرب است. در عوض فکر کنید: "میخواهم الآن شروع کنم، بهترین سالهای من، پس از این است." این طرز تفکر مختص انسانهای موفق است.
هر چیز علتی دارد.
چیزی بیدلیل رخ نمیدهد. حال چگونه باور کنیم که امور انسانها از این قانون مستثنی است! با وجود این، کمتر روزی است که نشنوید آدمی مشکل خود را به بد اقبالی و موفقیت دیگری را به خوش اقبالی نسبت نداده باشد. در تمام حرفهها (مدیریتبازرگانی، فروش، حقوق، مهندسی، بازیگری و ...) افراد بهدلیل نگرشهای متعالی و استفاده از بیشترین میزان تفکر در انجام کارهای دشوار توانستهاند رتبه خود را ارتقاء دهند.
قانون علت و معلول را بپذیرید. یکبار دیگر نگاه کنید به آنچه در ظاهر "شانس خوب" افراد نامیده میشود. چیزی به نام شانس پیدا نخواهید کرد، بلکه تنها آمادگی، طرحریزی و تفکر موفقیتزا در مقدمه خوشاقبالی خواهید یافت. نگاه دوبارهای بیندازید به چیزی که در ظاهر "شانس بد" یک نفر خوانده میشود. اگر دقت کنید علل ویژه و مشخصی را کشف خواهید کرد. انسانهای موفق در برخورد با موانع، به نتایج سازندهای میرسند و به یاری آنها از موانع میگذرند. اما افراد متوسط و ناموفق، توان این را ندارند که از شکستهای خود درس عبرت بگیرند.
خیالبافی نکنید. ماهیچههای ذهن خود را با رؤیای یک راه بیدردسر، برای به چنگ آوردن پیروزی خسته نکنید. هیچکس به سادگی و از طریق شانس به موفقیت نمیرسد.
موفقیت از طریق رعایت ضوابط و تسلط بر اصولی که آن را تضمین میکنند، حاصل میشود. برای بهدست آوردن ترفیع در کار، موفقیت و سایر موهبتهای زندگی، روی شانس حساب نکنید. دادن چنین امتیازهایی در ردیف وظایف شانس نیست. در عوض بر تقویت قابلیتهایی که موجب موفقیت شما میشود تمرکز کنید.
به موفقیت خود ایمان داشته باشید
موفقیت به مفهوم برخورداری از بسیاری از چیزهاست ...
از جمله رفاه در زندگی، خانه مناسب، استفاده از تعطیلات، مسافرت، جدیدترین امکانات، امنیت مالی و بهرهمند ساختن فرزندان از بیشترین امتیازها...
موفقیت یعنی کسب احترام، بزرگی، عزت در محیط کار و عرصه اجتماع. موفقیت یعنی آزادی، رهایی از نگرانی، سرخوردگی و شکست. موفقیت یعنی احترام به خویش؛ دیدن آنکه زندگی پیوسته شادمانهتر و رضایتبخشتر میشود و میتوان برای آنهایی که مسئولیتشان بر دوش ماست، کاری کرد.
موفقیت یعنی پیروزی.
موفقیت یا کامیابی هدف زندگی است.
هر انسانی خواهان موفقیت بوده و طالب بهترین چیزهایی است که روزگار میتواند به او بدهد. هیچکس از حرکت لاکپشتی و زندگی متوسط خشنود نیست. هیچکس دوست ندارد احساس حقارت کند.
در این جمله کتاب انجیل مقدس که میگوید: ایمان قادر است کوه را از جا بَرکند، نشانه ای از یک حکمت عملی و زندگیساز به چشم میخورد. اگر براستی ایمان داشته باشید که میتوانید کوهی را از جای خود حرکت دهید، در این کار موفق خواهید شد. بسیاری از مردم فاقد چنین اعتقادی هستند و در نتیجه توان حرکت دادن کوهها را ندارند.
شاید گاهی این جملات را شنیده باشید که احمقانه است فکر کنیم کوهی را تنها با گفتن "ای کوه حرکت کن" میتوان حرکت داد. این غیرممکن است.
کسانیکه اینگونه میاندیشند، ایمان و باور را با آرزو اشتباه میگیرند. آنها درست میگویند؛ زیرا با آرزو کردن نمیتوان کوهی را از جا حرکت داد. آرزویِ صرف، نمیتواند شما را در سوئیت مدیران شرکتهای بزرگ، یا در یک خانه پنج خوابه با سه حمام و یا در ردیف صاحبان درآمدهای کلان قرار دهد. نمیتوانید به صرفِ آروز به مقام رهبری دست یابید.
اما با ایمان میتوانید کوهی را جابجا کنید. اگر ایمان داشته باشید که موفق میشوید، حتما موفق خواهید شد.
نیروی ایمان نه چیزی سحرانگیز است و نه اسرارآمیز.
ایمان به این شکل عمل میکند: اعتقاد به اینکه "من از عهده این کار برمیآیم"، قدرت، مهارت، و انرژی لازم را برای موفقیت در اختیارمان میگذارد. هرگاه باور داشته باشیم که میتوانیم کاری را انجام دهیم، روش انجام دادن آن کار پیدا میشود.
همه روزه در سراسر جهان، جوانانی در پستهای جدید مشغول به کار میشوند. هر یک از آنها آروز میکند که روزی بتواند به نقطه اوج کار خود دست یابد. اما بیشتر این جوانان فاقد ایمانی هستند که آنها را به سوی مراتب عالی رهنمون گردد و از این رو هرگز به نقطه اوج کار خود نمیرسند. اعتقاد آنها به اینکه فتح قلّههای پیروزی ناممکن است، باعث میشود که نتوانند پلههایی را که به اوج موفقیت میانجامد، کشف کنند. رفتار چنین افرادی از سطح رفتار آدمهای متوسط فراتر نمیرود.
اما شمار اندکی از این جوانان، به موفقیت خویش ایمان کامل دارند. آنها با این نگرش، به کار خود روی میآورند که: "باید پلههای ترقی را یکی پس از دیگری طی کنم" و بدینگونه، به یاری ایمان خود به نقطه اوج میرسند. این جوانان، با اعتقاد به پیروزی و اینکه دستیابی به موفقیت ناممکن نیست، رفتار مدیرانشان را مطالعه میکنند و در نتیجه یاد میگیرند که افراد موفق چگونه با مشکلات برخورد کرده و در شرایط دشوار تصمیم میگیرند. آنها با تأمل در نگرشهای افراد موفق سرانجام درمییابند که "کلید انجام کارها" همیشه به سوی انسانی میآید که ایمان دارد میتواند کاری را به انجام برساند.
ایمان راسخ ذهن را به سمت یافتن راهها، وسایل و چگونگیها سوق میدهد. ایمان شما به توانستن، اعتماد دیگران را نیز به سوی شما جلب میکند. بسیاری، عامل ایمان را چندان جدی نمیگیرند، ولی خوشبختانه این قاعده شامل همه نمیشود.
کسانیکه به توان خود ایمان و باور داشته باشند میتوانند کوهها را جابجا کنند و کسانیکه به آن ایمان و باور نداشته باشند، نمیتوانند. ایمان نیرویِ توانستن را بوجود میآورد.
ایمان در عصر حاضر، میتواند کارهایی عظیمتر از جابجایی کوهها انجام دهد. اصلیترین عامل، و در حقیقت عاملِ اساسی، در دستیابی ما به فضا این باور بود که فضا را میتوان تسخیر کرد. بدون اعتقاد راسخ و خللناپذیر به توانایی فتح فضاف دانشمندان ما شهامت، علاقه و شوری برای اقدام نداشتند ایمان به اینکه سرطان قابل علاج است، درنهایت به یافتن راهی برای درمان سرطان خواهد انجامید.
ایمان به کسب نتایج عالی یک نیروی محرکه است. نیرویی است که همه شاهکارهای ادبی و کشفیات علمی قائم به اوست. اعتقاد به پیروزی، پشتوانه کلیه حرفهها، و سازمانهای موفق است. اعتقاد به پیروزی، بخش اصلی و بسیار ضروری از سرشت انسانهای موفق است.
به موفقیت خود ایمان داشته باشید و یقین بدانید که حتما موفق خواهید شد.
سالها با افرادی که در فعالیتهای گوناگون خود ناموفق بودهاند، گفتگو کردهام. دلائل و توجیهات بسیاری در مورد عدم موفقیت آنها شنیدهام. هرچه گفتگو با این افراد جلوتر میرود، حقیقتی آشکارتر میشود. از زبان آنها چنین جملاتی شنیده میشود:
"راستش رو بخوای خودم میدونستم عملی نیس!"
"حتی قبل اینکه شروع کنم ترس از این داشتم که ...!"
یا
"وقتی کارا اونجوری که میخواستم پیش نرَف زیاد تعجب نکردم ...!"
طرز فکرِ "امتحان میکنم ولی میدانم عملی نیست" نتیجهای جز ناکامی به بار نمیآورد. بیاعتقادی یک نیرویِ مخرب است. فکری که ایمانش را از دست داده یا گرفتارِ شک شده است، پی دلائلی میگردد تا دودِلی خود را توجیه کند. مسبب بسیاری از شکستها، بیاعتقادی، عدم اطمینان، گرایش ناخودآگاه به شکست و نداشتن رغبت چندان به پیروزی است.
کافی است تردید به خود راه دهید تا شکست بخورید و به پیروزی بیندیشید تا موفق شوید.
احترام گذاشتن به چهرههای پیشرو خوب است، همینطورآموختن از آنها و مطالعه شخصیت و شیوه زندگیشان، اما ستایش کردن، هرگز! باور کنید پیشتر از آنها هم میتوان رفت؛ بسی فراتر از آنها. کسانیکه خود را در رده دوم میبینند، زندگی و کارشان نیز در رده دوم باقی میماند.
حال قضیه را از این جنبه ببینید:
باورها، شکلدهنده و تنظیمکننده رفتار انسانها هستند.
یک آدم میانهحال و متوسط را در نظر آورید. او معتقد است که ارزش چندانی ندارد. بنابراین، سهم اندکی هم نصیبش میشود. بر آن است که از عهده انجام کارهای بزرگ برنمیآید. پس کار بزرگی هم انجام نمیدهد. معتقد است که شخص مهمی نیست و جای پای این احساس را در کلیه کارهای خود برجای میگذارد. بیاعتقادی او به خودش، در طرز صحبتکردن، راهرفتن و سایر اعمالش نمود پیدا میکند. اگر تنظیمکننده درونیاش را رو به رشد تنظیم نکند، بتدریج از نظر خویش میافتد و از آنجاکه دیگران نیز همان جنبههایی را در ما میبینند که ما در خود میبینیم، او از نظر اطرافیانش هم میافتد.
حال به آن سمت دیگر، به آدمی که حرکتی رو به جلو دارد، نظر میاندازیم. کسیکه معتقد است بیش از اینها میارزد، سهم بیشتری میبرد. او معتقد است که میتواند وظایف دشوار و سنگینی را بر عهده گیرد و میتواند آنچه انجام میدهد؛ رفتاری که اجازه میدهد مردم با او داشته باشند، شخصیت، افکار و نقطه نظرهایش همه و همه نمایانگر این حقیقتند که "آدم سنجیدهای است و برای خودش احترام قائل است".
هر انسانی محصول افکار خویش است. باید بزرگاندیش بود و باورها و اندیشهها را رو به رشد تنظیم کرد. با اعتقاد راسخ به موفقیت، موانع را به کناری زد، باید بزرگ اندیشید و بزرگ شد.
به خود ایمان بیاورید تا اتفاقات خوب رخ دهد.
ذهن شما یک کارگاه فکر است. کارگاهی فعال که هر روز افکار فراوانی تولید میکند. تولید در این کارگاه ذهنی، تحت نظر دو نفر سرکارگر صورت میگیرد که یکی از آنها آقای کامیاب و دیگری را آقای ناکام مینامیم. آقای کامیاب در کار تولید ذهنیات مثبت است. تخصص او تولید دلایلی بر واجد صلاحیت بودن، موفقیت و توانایی شماست. سرکارگر دیگر، آقای ناکام، افکار منفی و تحقیرآمیز میسازد. او در توجیه ناتواناییها و نارساییهای شما خبره است. شعار تخصصی او "شکست میخورید" است.
هر دو این حضرات، آقای کامیاب و آقای ناکام بسیار فرمانبردارند. فوراً سر پست خود حاضر میشوند و به کوچکترین اشاراهای به جنبش و فعالیت درمیآیند. هرگاه اشاره مثبت باشد، آقای کامیاب قدم پیش میگذارد و مشغول کار میشود و هرگاه اشاره منفی باشد، سر و کله آقای ناکام پیدا میشود.
برای آنکه ببینید هر یک از این دو چگونه برایتان کار میکند، این تمرین را انجام دهید:
به خود بگویید "امروز روز کسل کنندهای است."
همین یک اشاره، آقای ناکام را وامیدارد که با مشتی شواهد و مدارک برای تأیید حرف شما وارد صحنه شود. به شما میگوید هوا خیلی گرم است یا سوزِ بدی میآید، امروز کار و بار کساد است، فروش اُفت خواهد کرد، مردم همه عصبی و دیوانه شدهاند، ممکن است ناخوش شوید، خانمتان چشمغرههای بدی میرود. آقای ناکام میتواند در کمتر از چند ثانیه، زیرِ پایتان را خالی کند، "امروز روز بدی است" پیش از آنکه به خود بیایید، تبدیل میشود به "عجب روز گندی است".
اما حالا به خودتان بگویید "امروز چه روز خوبی است."
آقای کامیاب فوراً اشاره را در مییابد و مشغول میشود. به شما میگوید: "امروز معرکه است! هوا عالیه. زنده بودن هم نعمتی است. امروز میتوانی چند کار عقب مانده را جلو بیندازی." و با حرفهایش تمام آن روز را پرانرژی و سرخوش باشید.
به همان طریقی که آقای ناکام میتواند به شما نشان دهد چرا نشد به فلانی جنس بفروشید، آقای کامیاب نشان میدهد که چگونه میتوانستید آن را بفروشید. آقای ناکام متقاعدتان میکند که شکست میخورید. در حالیکه آقای کامیاب نشان میدهد که چرا و چگونه پیروز خواهید شد. آقای ناکام در یک چشم بههمزدن، پاپوشی برای فلان شخص درست میکند. در حالیکه آقای کامیاب دلائل بیشتری میآورد مبنی بر اینکه چرا همان شخص، دوستداشتنی است.
چنانچه به یکی از این دو، کارِ بیشتری ارجاع کنید، او را قویتر خواهید کرد. اگر آقای ناکام مسئول انجام کار بیشتری شود، تعدادی پرسنل هم اضافه میکند و جایِ بیشتری را در ذهنِ شما به خود اختصاص میدهد؛ در نهایت، تمام بخش تولید فکر را تحت نظارت خود میگیرد و به مجموعه افکار شما ماهیتی منفی میدهد.
کار عاقلانه این است که آقای ناکام را اخراج کنید، زیرا نیازی به او ندارید. چرا باید کسی دائماً در گوشتان بخواند: نمیتوانید، عرضهاش را ندارید، شکست میخورید و از اینجور چیزها. آقای ناکام شما را در رفتن به جایی که میخواهید بروید، یاری نمیکند. پس عُذرش را بخواهید.
آقای کامیاب را تمام وقت به کار بگیرید. هر زمان فکری وارد ذهنتان میشود، از آقای کامیاب بخواهید به آن مشغول شود. او نشان میدهد که چگونه موفق خواهید شد.
همه شواهد حاکی از آن است که در همه زمینهها نیاز روزافزون به افراد نخبه احساس میشود، افرادیکه از هر نظر دارای تواناییهای عالی هستند. کسانیکه بزرگان آینده خواهند بود، اکنون به مرحله بلوغ رسیدهاند، یا بزودی خواهند رسید و یکی از آنها شما هستید. آنان که فرصت را تبدیل به ثروت میکنند افراد فهیمی هستند که یاد میگیرند چگونه به خود قوت قلب دهند و برای نیل به پیروزی تلاش میکنند. قدم به درون بگذارید. دروازههای پیروزی گشادهتر از هر زمان دیگر است. از هماکنون خود را در شمار افراد منتخبی قرار دهید که میخواهند از روزگار کام سِتانند.
اینجا نخستین ایستگاه موفقیت است، ولی ایستگاه مهمی است. ایستگاه اول: ایمان به تواناییهای خویش.
#به_موفقیت_خود_ایمان_داشته_باشید
چگونه بر نیروی ایمان و باور خود بیفزاییم
سه روش برای تقویت نیروی ایمان و باور
الف. به پیروزی بیندیشید و هرگز به شکست فکر نکنید. در همهجا، سرِ کار و حتی در منزل، افکار نویدبخش را جایگزین افکار یأسآور کنید. وقتی با وضعیت دشواری روبرو میشوید، به خود بگویید "موفق خواهم شد" و نه "احتمالاً شکست میخورم". وقتی با کسی رقابت میکنید، فکر کنید "من در ردیف بهترینها هستم" و نه "قابل آن نیستم که ...". وقتی فرصتی به شما روی میآورد، فکر کنید: "میتوانم انجامش دهم" و نه "نمیتوانم". اجازه دهید روند افکارتان تحت نفوذ شعار "پیروز خواهم شد" باشد. تفکری که حولِ محور موفقیت چرخ زند باعث میشود که ذهن نقشههای موفقیتآمیزی طرح کند. شکستمدارانه بودنِ اندیشهها، ذهن را به سوی شکست رهنمون میشود.
ب. دائماً به خود گوشزد کنید که از آنچه تصور میکنید بهتر هستید. مردم موفق به هیچوجه خارقالعاده نیستند. موفقیت مستلزم هوش برتر نیست، هیچ رمز و رازی ندارد و به بخت و اقبال هم متکی نیست. افراد موفق، آدمهایی معمولی هستند که از اعتماد به نفس و ایمان بیشتری برخوردارند. هرگز خود را دستِکم نگیرید.
پ. بزرگاندیش باشید. میزان موفقیت شما را میزان بینش شما تعیین میکند. اگر اهداف کوچک را مد نظر قرار دهید، باید در انتظار نتایج کوچک هم باشید. اهداف بلند را در نظر آورید تا به موفقیتهای بزرگ دست یابید. این نکته را هم فراموش نکنید: بیشتر ایدهها و نقشههای بزرگ اگر آسانتر از ایدهها و نقشههای کوچک نباشند، دشوارتر از آنها نخواهند بود.
