چگونه به تفکر و تخیل خلاق دست یابیم

چگونه به تفکر و تخیل خلاق دست یابیم

تفکر خلاق، یعنی راه‎های جدید و مؤثر برای انجام دادن کارها

موفقیت‎های گوناگون، اعم از موفقیت در خانه، محل کار و اجتماع، به یافتن راه‎هایی برای انجام هر چه بهتر کارها بستگی دارد.

ایمان داشته باشید به اینکه می‎توانید موفق شوید. اعتقاد داشتن به اینکه کاری می‎تواند انجام پذیرد، ذهن را برای یافتن راه انجام آن حرکت وامی‎دارد. وقتی به کاری ایمان داشته باشید، فکرتان راه‎های انجام آن را پیدا می‎کند. وقتی ایمان بیاورید که چیزی ناممکن است، فکرتان در پی دلایلی می‎گردد که این مطلب را اثبات کند؛ ولی وقتی ایمان داشته باشید، ایمانی حقیقی که کاری شدنی است، فکرتان راه‎های انجام آن را می‎یابد. ایمان داشتن به امکان تحقق مسائل، در حقیقت جاده را برای راه‎حل‎های خلاق هموار می‎سازد. در حالی‎که ایمان داشتن به عدم تحقق آنها تفکری ویرانگر است. این نکته را می‎توان به تمام موقعیت‎ها، چه بزرگ و چه کوچک، تعمیم داد.

کلمه "ناممکن" را از فرهنگ لغات خود خارج کنید. ناممکن واژه ویرانگری است. فکر "این کار نشدنی" است زنجیره‎وار افکار منفی دیگری را در تأیید خود تولید می‎کند.

به چیزی بیندیشید که زمانی دوست داشتید آن را انجام بدهید. اما به دلیل آنکه آن را ناشدنی می‎پنداشتید، از انجام آن خودداری کرده بدید. حالا، سعی کنید فهرستی از دلایلی که اثبات می‎کند می‎توانید آن را انجام دهید، تهیه کنید.

در حقیقت، هیچ‎کاری را نمی‎توان به بهترین شکل و در قالب تنها یک راه انجام داد. برای چیدمان مبلمان یک منزل، برای گلکاری یک فضای‎سبز، برای فروختن یک جنس، تربیت‎کردن یک کودک و یا پختن یک استیک، بهترین راهِ منحصر به فردی وجود ندارد. به تعداد اندیشه‏‎های خلاق راه‎های بی‎شماری می‎شود یافت که هر یک می‎توانند بهترین هم باشند.

تفکر سنتی، دشمن خانگی و درجه یک انسانی است که دوست دارد یک برنامه پیشرفت فردیِ خلاق داشته باشد. تفکر سنتی، ذهن شما را منجمد می‎کند. جلو پیشرفت شما را می‎گیرد و اجازه نمی‎دهد از خلاقیت بهره‎ای ببرید.

به نظرات افراد توجه کنید. فکرهای جدید را پذیرا شوید.

پیوسته در حال جستجو باشید. سنت‎شکن باشید.

پیشرو باشید، نه دنباله‎رو.

توانایی، یک برداشت ذهنی است. میزان کاری که می‎توانیم انجام بدهیم، به میزان تصوری که از توانایی انجام آن کار داریم، بستگی دارد. وقتی به‎راستی ایمان داشته باشیم که می‎توانیم کار بیشتری انجام دهیم، ذهنمان خلاقانه در پی راه‎هایی می‎گردد که کلید کار را به دستمان بدهد.

معجون موفقیت در زمینه کسب و تجارت، خانه و اجتماع این است: بهتر از گذشته کار کن (کیفیت بادهی‎ات را بهتر کن) و بیشتر از گذشته کار کن (میزان بازدهی‎ات را بیشتر کن)

اگر متقاعد شده‎اید که انجام بیشتر و بهتر کارها مقرون به صرفه است، این دستورالعمل دو مرحله‎ای را انجام دهید:

الف _ مشتاقانه پیشنهادهایی را برای انجام کار بیشتر بپذیرید. کسی که مسئولیت کاری را به شما محول می‎کند، در حقیقت روی شما حساب کرده است. پذیرفتن مسئولیت‎های بزرگتر در کار، شما را برجسته‎تر می‎کند و نشان می‎دهد که ارزش بیشتری دارید.

ب _ روی این مسئله تمرکز کنید که چطور می‎توانم بیشتر کار کنم؟ جواب‎های خلاق از راه می‎رسند. بعضی از این جواب‎ها ممکن است شامل برنامه‎ریزی بهتر، انضباط بیشتر و یا مختصر و مفید کردن فعالیت‎های روزمره، یا کلاً حذف امور غیرضروری باشد، ولی اجازه بدهید تکرار کنم که راه‎حلِ "بیشتر کار کردن" خودش پیدا می‎شود.

آغاز بگومگو

بگومگوها از کجا آغاز می‎شود؟

از خودتان پرسیده‎اید که عامل پیدایش دعواها چیست؟ دستِ‎کم نود و نُه درصد موارد، بگومَگوها بر سر مسائل بی‎اهمیت و پیش‎پا افتاده‎ای است. چیزهای کوچک و پیش‎پا افتاده معمولاً به جر و بحث می‎انجامد. پس برای آنکه دیگر بحثی پیش نیاید، مسائل بی‎ارزش را پیش نکشید.

پیش از آنکه ایرادی بگیرید یا اتهامی بزنید یا کسی را سرزنش کنید یا برای دفاع از خود، ضدحمله‎ای ترتیب دهید، از خود بپرسید "آیا واقعاً ارزشش را دارد؟" در بیشتر موارد، ندارد و شما می‎توانید از یک درگیری بیهوده در امان بمانید. این پرسش "به‎راستی ارزشش را دارد؟" در تمام موقعیت‎هایی که برای شما مسأله‎ساز می‎شود می‎تواند مشکل‎گشا باشد.

سخنرانی خوب

شروط لازم برای یک سخنرانی خوب

تقریباً همه آرزو دارند از توانایی لازم برای ایراد یک سخنرانی بی نقص و درجه یک برخوردار باشند، با وجود این، کمتر کسی به این آرزو دست می‎یابد. بیشتر افراد سخنران خوبی نیستند. چرا ؟؟؟ دلیل آن ساده است. بیشتر مردم به بهای توجه بیش از حد روی نکات کوچک و کم اهمیت سخنرانی، از اصول بزرگ و مهم باز می‎مانند. وقتی خودشان را برای سخنرانی آماده می‎کنند، با انبوهی از تذکرات درونی روبرو می‎شوند؛ مانند "یادم باشد صاف بایستم"؛ "آرام باشم"؛ "دستهایم را تکان ندهم"؛ "نگذارم مردم بفهمند که از یادداشتهایم استفاده می‎کنم"؛ "مراقب باشم که اشتباه دستوری نداشته باشم، مبادا بگویم گاهاً، تلفناً و بگویم گاهی، تلفنی"؛ "یقه‎ام مرتب باشد"؛ "بلند صحبت کنم ولی نه خیلی بلند" و ...

با این تفاصیل وقتی سخنران بیچاره از جایش بلند می‎شود تا صحبت کند، چه اتفاقی می‎افتد؟ وحشت سراپایش را می‎گیرد؛ طوماری از کارهای ممنوع را مانند چکش بالای سر خود گرفته و به همین خاطر موقع سخنرانی قاطی می‎کند! و سخنرانی‎اش ناموفق از کار درمی‎آید!

سخنران می‎بایست حواسش را به اصول مهم سخنرانی جمع کند. یعنی آگاهی از چیزی که می‎خواهد راجع به آن حرف بزند و اشتیاق شدیدی که برای گفتن آن به مردم دارد.

همه سخنرانان موفق در یک نکته مشترک هستند. آنها چیزی برای گفتن دارند که برای بیان آن به مردم سر از پا نمی‎شناسند.

اجازه ندهید اندیشه‎های منفی و مسائل پیش‎پا افتاده شما را از ایراد یک سخنرانی  موفق باز دارد.